اتصال پروتئین‌ها

به نانولوله‌های کربنی

گروه ژاپنی ادعا می‌کنند که در حال حاضر برروی فرایندی کار می‌کنند که نوک پروب نانو لوله‌ی نازک SPM را با ایجاد بازهای NH2 فعال کنند. این کار امکان به کارگیری مولکول زیستی منفرد به کمک SPM را فراهم خواهد کرد

شعاع نوک نانولوله‌های کربنی تقریباً به اندازه‌ی بسیاری از نانوزیست مواد است. این به این معنی است که از نانو لوله‌ها می‌توان برای شناسایی ساختار زیست موادی چون پروتئین‌ها استفاده کرد. علاوه بر آن نانولوله‌های کربنی دارای نیروی مکانیکی بسیار بالایی بوده، لذا از آن‌ها می‌توان به عنوان پروب‌های اندازه‌گیرنده‌ی نیروی متصل شده به تک ملکول‌های پروتئینی استفاده کرد.

به گزارش ایسنا، اگر چه قبلاً نیز محققان به نانولوله‌های کربنی پروتئین‌ها را متصل کرده‌اند با این حال روش‌های به کار گرفته شده‌ بسیار پیچیده بوده‌اند علاوه بر آن همواره احتمال اتصال پروتئین‌ها به جدار نانولوله‌ها وجود داشته است.

محققان دانشگاه «اوزاکا» (Osaka) این مشکل را با ابداع روشی ساده که در آن پروتئین‌ها با نیروی کووالانت به نوک تیز نانولوله‌های کربن چند دیواره (MWCNTs) متصل می‌شوند، برطرف کردند. در این روش پروتئین‌ها به جدار نانولوله‌ها متصل نمی‌شوند.

محققان کار را با تیز کردن و باز کردن نوک نانولوله‌های کربن چند دیواره از طریق اکسیداسیون آغاز کردند. سپس آن‌ها انتهای باز را به یک گروه کربوکسیل (COOH) متصل کردند.

حال انتهای نانولوله فعال شده و قادر است به گروه آمینی NH2 متصل شود و این‌گونه پروتئین‌ها با ایجاد اتصال کووالانت به نوک نانو لوله‌ها متصل می‌شوند. از آنجا که سایر پروتئین‌ها با نیروهای واندروالس به نانولوله‌ها متصل می‌شوند که در مقایسه با پیوندهای کووالانت از قدرت کم‌تری برخوردارند با انجام یک شست‌وشوی ساده می‌توان این پروتئین‌های اضافه را جداسازی کرد. اتصال ساختار نانولوله- پروتئین به یک میکروسکوپ پروب پیمایشگر (SPM) امکان به‌کارگیری زیست مولکول‌ها را ممکن ساخته است. این کار امکان اندازه‌گیری دینامیک ملکول‌های زیستی را فراهم ساخته است.

این گروه ژاپنی ادعا می‌کنند که در حال حاضر برروی فرایندی کار می‌کنند که نوک پروب نانو لوله‌ی نازک SPM را با ایجاد بازهای NH2 فعال کنند. این کار امکان به کارگیری مولکول زیستی منفرد به کمک SPM را فراهم خواهد کرد.