به گزارش سرویس فناوری ایسنا، این کار نوید یک سیستم دارورسانی درمانی مصنوعی ترکیبی و پیچیده را می‌دهد.

 این تحقیق که درباره رهیافت شیمی مهمان- میزبان جدیدی توضیح می‌دهد توسط روتلو و همکارانش، با همکاری لیله ایزاک از دانشگاه مریلند انجام شده است.

 روتلو توضیح می‌دهد که شیمی ابرمولکولی بر روی شناسایی نیروهایی که مولکول‌ها را به هم می‌چسبانند و اینکه چگونه می‌توان این نیروها را برای کنترل آرایش سیستم‌های عملکردی استفاده کرد، تمرکز دارد.

 این فرایند آرایش‌دهی بسیار شبیه به بلوک‌های لوگو می‌باشد که در آن برآمدگی‌ها و فررفتگی‌ها باهم برهمکنش می‌کنند تا مولکول‌های زیستی مانند DNA و پروتئین را کنار هم نگاه دارند.

 وی و همکارانش نانوذرات طلای ویژه‌ای را با لیگاندها یا مولکول‌های پیوندی (برآمدگی‌ها) پوشاندند که به آنها خاصیت سمی می‌دهد. به هرحال، این لیگاندها می‌توانند به طور محکم به مولکول‌های جامی‌شکلی حفره‌داری (فرورفتگی که برآمدگی در آن قرار می‌گیرد) به نام کوکوربیتوریل (cucurbitur IL ) پیوند بخورند و خاصیت سمی خود را مخفی نگاه دارند. هنگامی که نانوذرات طلا وارد سلول می‌شوند همچنان ساکت می‌مانند. این پژوهشگران سپس از مولکول دیگری استفاده می‌کنند که قویا به مولکول‌های جامی‌شکل کوکوربیتوریل می‌چسبند و آنها را از بین نانوذرات طلا بیرون می‌کشند و باعث می‌شوند که پوشش آنها از بین رفته وسمی شوند.

 روتلو می‌گوید: این خاصیت سمی قابل کنترل، راه‌های جدیدی برای شیمی درمانی کنترل شده می‌گشاید که در آن خاصیت سمی و جهتگیری آن را می‌توان با انتخاب نوع و مقدار ماده فعال‌کننده تنظیم کرد. آنها قادرند به سطوح بالایی از فعالیت مختص به جایگاه برسند و خسارت جانبی کمی برای سلول‌های سالم پیرامون داشته باشند.

 این دانشمندان فعلا مشغول بررسی این راهبرد در سلول‌ها می‌باشد و به زودی بافت سیستم‌های زنده را نیز بررسی خواهند کرد تا با دقت بیشتری موضوعات وابسته به کاربردهای واقعی این سیستم را وارسی کنند.

 جزئیات این تحقیق در مجله‌ی Nature Chemistry منتشر شده است.