نانولوله‌های کربنی می‌توانند به‌عنوان بیت‌های کوانتمی در کامپیوترهای کوانتمی مورد استفاده قرار گیرند. پژوهشی که فیزیکدانان دانشگاه تکنولوژی مونیخ انجام دادند، نشان دادند که نانولوله‌ها چگونه بصورت ارتعاش اطلاعات را نگه می‌دارند. تاکنون پژوهشگران با ذرات باردار آزمایش‌هایی را انجام داده‌اند. زیرا ابزار نانومکانیکی باردار نشده‌اند، بلکه نسبت به تداخل الکتریکی حساسیت بسیار کمتری دارند.

با استفاده از پدیده‌های مکانیک کوانتمی، پردازنده‌های کامپیوترها می‌توانند قدرتمند‌تر از نمونه دیجیتالی کنونی باشند. فیزیکدانان در سراسر جهان روی اساس محاسبات کوانتمی کار می‌کنند. تاکنون بیشتر دستگاه‌ها براساس ذرات باردار الکتریکی بوده‌اند که یک تله‌ی الکترومغناطیسی درست می‌کنند. مشکل این دستگاه‌ها این است که سپر گسترده‌ای نیاز دارند. دانشگاه تکنولوژی مونیخ اکنون دریافته که اطلاعات به یک روش جدید قابل ذخیزه سازی هستند و از نظر مکانیک کوانتمی در ارتعاشات مکانیکی می‌گنجند.

یک نانولوله‌ی کربنی می‌تواند در هردو انتها برانگیخته شده و مرتعش شود. این فرایند همان ارتعاش ریسمان بسته در امواج مکانیکی است. درست مثل سازهای زهی چون گیتار. ولی ارتعاشات کوانتمی مورد بحث به شکل شگفت آوری تعداد ارتعاش زیادی دارند. بیش از یک میلیون قبل از میرایی کامل. پس این اطلاعات تا حدود یک ثانیه حفظ می‌شوند. این زمانی طولانی برای کار با دستگاه است.

Simon Rips and Michael J. Hartmann,. Quantum Information Processing with Nanomechanical Qubits.Physical Review Letters, 110, 1205034 (2013) DOI:10.1103/PhysRevLett.110.120503