بنا بر گفته‌ی دانشمندان پورتوریکو، نانودماسنج‌هایی که تغییرهای دما را درون سلول‌ها اندازه‌گیری می‌کنند می‌توانند به توسعه‌ی یک روش حرارتی برای درمان سرطان کمک کنند.

به‌گزارش سایت ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل از «انجمن سلطنتی شیمی»، «کارلوس رینالدی» می‌گوید: «می‌توان با استفاده از یک طیف‌سنج فلورسانس و از طریق تغییرهای فلورسانس نانوذره‌های روکش‌دهی‌شده با پلیمر، دمای محیط این نانوذره‌ها را به‌صورت غیرمخرب اندازه‌گیری کرد».

«رینالدی» و همکارانش از دانشگاه پورتوریکو روی توسعه‌ی درمان سرطان با استفاده از «سیال مغناطیسی دمای بالا» (MFH) کار کرده‌اند. «سیال مغناطیسی دما بالا» (MFH) شامل تزریق مستقیم یک سیال حاوی نانوذره‌های مغناطیسی اکسید آهن به تومور است. پس از تزریق، با اعمال یک میدان مغناطیسی متغیر به تومور، گرما ایجاد شده و دمای سلول‌های اطراف از 37 تا 42 درجه افزایش می‌یابد.

با وجودی که سلول‌های سالم در 42 درجه‌ی سانتی‌گراد زنده می‌مانند سلول‌های سرطانی در این دما از بین می‌روند. با این حال در دمای بالاتر از 42 درجه، سلول‌های سالم نیز ممکن است آسیب ببینند.

«رینالدی» برای اندازه‌گیری دمای سلول‌هایی که تحت درمان با استفاده از روش «سیال مغناطیسی دما بالا» (MFH) قرار می‌گیرند نانوذره‌های مورد استفاده در این روش را با یک پلیمر فلورسانس حساس به دما روکش‌دهی کرد؛ این پلیمر از N-ایزوپرویل‌آکریل‌آمید (NIPAM) و یک «آکریل آمید» تغییریافته تشکیل می‌شود.

با استفاده از یک طیف‌سنج فلورسانس و اندازه‌گیری تغییرهای فلورسانس این پلیمر، دمای محیط این نانوذره‌ها به‌صورت غیرمخرب اندازه‌گیری می‌شود.

زمانی که دما بیش از اندازه افزایش یابد حرارت‌دهی متوقف می‌شود؛ در این حالت با استفاده از انتقال حرارت به بافت‌های اطراف، دما کاهش می‌یابد.

«رینالدی» چنین توضیح می‌دهد: «این مکانیسم طبیعی بدن برای کاهش دماست. نتایج این کار کاربردهای بالقوه‌ای در مهندسی زیستی دارد».

او توسعه‌ی بالینی نانوذره‌های خود را در درمان «سیال مغناطیسی دما بالا» (MFH) یش‌بینی کرده و تمایل دارد در آینده‌ی نزدیک این کاربرد را در خارج از بدن آزمایش کند.

وی هشدار می‌دهد: «قبل از این‌که بتوان این روش را در آزمایش‌های بالینی استفاده کرد چندین چالش موجود باید حل شوند. یکی از چالش‌های اصلی «کنترل دمای گذار» پلیمرها به‌نحوی است که بتوان تغییرهای دمایی مرتبط با «سیال مغناطیسی دما بالا» (MFH) را به‌تصویر کشید. هم‌چنین «ان آی پی ای ام» (NIPAM) در دمایی بالاتر از یک دمای بحرانی محلول (مخصوصاً در محلولی با قدرت یونی بالا) «اگلومره» می‌شود.

هنوز دقیقاً روشن نیست که آیا این امر مشکلی در طول درمان ایجاد خواهد کرد یا نه. ولی اگر این نانوذره‌ها در جریان خون وارد شوند قطعاً مشکل‌ساز خواهند بود.

ما در حال کار کردن روی کوپلیمرها و هم‌چنین عامل‌دار کردن پلیمرها برای غلبه بر این مشکل هستیم».