به‌گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) به‌نقل از ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل ازمجله‌ی «نانولترز» (Nano Letters)، به‌کمک این داده‌ها می‌توان علاوه بر تنظیم استانداردهایی برای نانوساخت، ساختارهایی را که دارای قابلیت بالا رفتن از دیوار هستند طراحی کرد.

هم‌اکنون محققان مایل‌اند بدانند که ساختارهای کوچک چگونه به سایر مواد می‌چسبند. چنین دانشی می‌تواند در حوزه‌هایی چون ساخت ابزارهای نانوالکترونیک، کامپوزیت‌ها، نانوانبرک‌های نانولوله‌ای، نانوسیم‌ها، پلیمرهای زیستی و پیوندهای استخوانی سودمند واقع شود.

محققان مذکور در اندازه‌گیری‌های خود از آزمایش‌های استاندارد صنعتی استفاده کردند. در این آزمایش‌ها - که برای اولین بار در حد نانومقیاس به‌شکل موفقیت‌امیز استفاده شده است از یک AFM برای اندازه‌گیری نیرو استفاده می‌شود.

«آرویند راماند» استادیار مهندسی مکانیک در «پاردو» می‌گوید: «به‌دلیل وجود «نیروهای واندروالس»، یک محیط نانومقیاس برای موادی که در این محیط قرار می‌گیرند نسبتاً چسبناک است. از آن‌جایی که یک نانومتر حدوداً 10 برابر اندازه یک اتم است این نیروها در نانومقیاس حضوری محسوس دارند».

«مارک استروس» دانشجوی دکتری مکانیک نخستین کسی است که آزمایش‌های پوسته‌پوسته شدنِ نانولوله‌ها را انجام داده است. انرژی لازم برای کندن نانولوله‌ها از یک سطح برحسب نانونیوتون اندازه‌گیری می‌شود.

بنا به‌گفته‌ی «استروس»، این انرژی متناسب با «انرژی سطح مشترک» نانولوله است و انرژی سطح مشترک نشان‌دهنده‌ی‌ میزان چسبندگی مواد می‌باشد.

«رامان» درباره‌ی‌ نانوکامپوزیت‌ها گفت: «یکی از مهم‌ترین موضوع‌ها در ساخت نانوکامپوزیت‌ها، پوشش دادن فیبرها با موادی است که چسبندگی آن‌ها را به ماتریس بیش‌تر می‌کند. از این رو باید میزان چسبندگی این مواد را با پوشش‌های مختلف اندازه‌گیری کرد».

بنابراین گزارش، از طرف دیگر شناخت چگونگی چسبیدن نانولوله‌ها به یکدیگر بسیار مهم است زیرا برای ایجاد ویژگی‌های بهتر باید از توده شدن این مواد جلوگیری شود.

یکی دیگر از فواید مهم این روش، کمک به دانشمندان در شناخت مکانیزم چسبیدنِ مارمولک‌ها به سطوح است زیرا موهای کوچک پاهای جلویی این حیوان از چسبندگی واندروالس بهره می‌گیرند.