هیچ کس از نوزاد انسان انتظار درک بالایی از دستور زبان را ندارد. میمون‌ها، نوع دیگری از پستانداران پر حرف نیز در دوران کودکی توانایی ضعیفی در صحبت کردن دارند. اما به نظر می‌رسد پدر و مادرشان این کار را به آنها آموزش می‌دهند. میمون‌های جوان قاعده‌ی اصلی برقراری مکالمه را می‌آموزند: اینکه نباید حرف همدیگر را قطع کنند. اگر این قانون را رعایت نکنند، پدر و مادرشان با سکوت آنها را تنبیه می‌کنند.

یکی از گونه‌های معروف میمون‌ها به نام Callithrix jacchus در گروه‌های بزرگ خانوادگی در جنگل‌های برزیل زندگی می‌کنند. Cory Miller روان‌شناس و متخصص اعصاب دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو می‌گوید: «از آنجا که این جانداران در جنگل‌های انبوه زندگی می‌کنند و بسیار کوچک هستند، برقراری ارتباط بصری برای آنها کار دشواری است.» درنتیجه این میمون‌های کوچک برای برقراری ارتباط با یکدیگر از انواع صداها مثل جیغ یا سوت استفاده می‌کنند.
طبق صحبت‌های میلر این تبادلات صدا در واقع اساس برقراری ارتباط در جامعه‌ی این جانوران است. بنابراین قوانینی درمورد نحوه‌ی برقراری این ارتباط‌ها وجود دارد، همانطور که در جامعه‌ی انسانی قوانین نانوشته‌ای درمورد روابط اجتماعی وجود دارد، مانند استفاده از کلمه‌های لطفاً و متشکرم، رعایت فاصله‌ی مناسب با افراد، صحبت کردن با صدای آرام و غیره. زمانی که میمون‌ها با هم صحبت می‌کنند، به نوبت این کار را انجام می‌دهند و حرف همدیگر را قطع نمی‌کنند.

اما میمون‌ها چگونه این قوانین را می‌آموزند؟ برای درک این موضوع میلر و همکارانش دو خانواده از آنها شامل پدر و مادر و 10 فرزند را مورد بررسی قرار دادند.
دو بار در ماه زمانی که بچه میمون‌ها حدود 4 تا 12 ماه سن داشتند، محققان آنها را به یک اتاق با تجهیزات ضبط می‌آوردند. یک بچه میمون در گوشه‌ای از اتاق می‌نشست درحالیکه در سمت دیگر اتاق خواهر، برادر، پدر یا مادر او می‌نشست. بین این دو میمون یک مانع قرار داده می‌شد تا آنها نتوانند همدیگر را ببینند، درست مانند شرایطی که در یک جنگل انبوه دارند. سپس محققان صداهای منتقل شده بین این دو جانور را به مدت 30 دقیقه ضبط می‌کردند. طبق توضیحات میلر، در این شرایط ساده‌ترین ارتباطی که بین این جانوران برقرار می‌شود تماس ساده‌ی صوتی است. دانشمندان نام این تماس را فی (phee) گذاشته‌اند که درواقع همان صدایی است که میمون‌ها در این حالت از خود درمی‌آورند. آنها با این صدا موقعیت خود به علاوه‌ی هویت، جنسیت و اطلاعات دیگر را در اختیار مخاطب قرار می‌دهند.
در آزمایش‌های انجام شده میمون‌های کم سن و سال در این شرایط مستعد انجام دو اشتباه بودند: اول ایجاد صدای غلط و دوم قطع کردن صحبت طرف مقابل. این اشتباه‌ها ادامه دارد تا اینکه به سن 8 یا 9 ماهگی می‌رسند و صحبت کردن به نوبت و ایجاد صدای مناسب در شرایط خاص را می‌آموزند.
این بچه میمون‌ها رفتار درست را از عکس‌العمل پدر و مادرشان می‌آموزند. بعنوان مثال اگر هنگام برقراری ارتباط صدایی اشتباه تولید کنند، پدر و مادر آنها صحبت این بچه میمون‌ها را قطع می‌کنند. همچنین اگر به اشتباه حرف پدر و مادر خود را قطع کنند، آنها دیگر هیچ جوابی به صحبت‌های او نمی‌دهند.
میلر عقیده دارد که این اقدامات اصلاحی از سمت پدر و مادر بچه میمون‌ها سبب یادگیری فرزندانشان می‌شود. و این می‌تواند اطلاعاتی درمورد تکامل زبان در اختیار انسان‌ها قرار دهد.

میلر می‌گوید که اگر پدر و مادر این بچه میمون‌ها توانایی آموزش به نوبت حرف زدن به کودکان خود را دارند، درنتیجه حدس زده می‌شود که این توانایی در اجداد اولیه‌ی ما تکامل پیدا کرده است. ممکن است انسان‌ها برقراری مکالمه بدون قطع کردن حرف دیگران را در سیر تکامل‌شان آموخته باشند. اگر اطرافیانمان این قانون را رعایت نکنند، می‌توانیم به روش میمون‌ها با عکس‌العمل‌های مناسب آنها را تنبیه کنیم.

منبع:

Elizabeth Preston