در سال ،۱۷۰۲ «آنتون وان لوون هوک» دانشمند مشهور آلمانی در حالی که با استفاده از یک میکروسکوپ دست ساز به مقداری آب دریاچه خیره شده بود موفق به کشف جالبی شد: وی ارگانیسمی به شکل زنگ را مشاهده کرد که برای متصل کردن خود به محیط اطراف از یک دم بهره می برد که به سرعت منقبض می شد.بعد از ۳۰۰ سال که این ارگانیسم آب شیرین برای اولین بار توسط وی مشاهده شد، دانشمندان دریافته اند که دم فنری شکل این ارگانسیم یکی از سریع ترین موتورهای سلولی است که تا به حال کشف شده است. این ارگانیسم Vorticella convallaria نامیده می شود. «دانیله کوک فرانس» که یک مهندس بیولوژیک از موسسه فناوری ماساچوست است اعتقاد دارد که می توان این دم را در نسل آینده نانوموتورهای سلولی گنجاند و در آنها ادغام کرد.فنر موجود در این دم که از فیبرهای پروتئینی قابل انقباض ساخته شده «spasmoneme» نامیده می شود. در حالت سکون، این دم مانند سیم تلفنی است که کشیده شده اما زمانی که منقبض می شود به سرعت جمع شده تا یک چنبره فشرده را شکل دهد.با استفاده از میکروسکوپ های سریع و مواد شیمیایی خاص که می توانستند دم را حالت نیم چنبره نگه دارند، فرانس و همکاران وی از این دم در زمان منقبض شدن عکسبرداری کردند.محققین تخمین زدند که فنر (spasmoneme) این ارگانیسم قادر است با سرعتی حدود هشت سانتی متر در ثانیه منقبض شود.این سرعت معادل قدم زدن مسافتی بیشتر از سه میدان فوتبال در مدت یک ثانیه توسط یک فرد است.محققین بر این باورند که یک پروتئین سلولی به نام اسپازمین (spasmin) مسئول سرعت قابل ملاحظه این ارگانیسم است. اسپازمین متعلق به خانواده ای از پروتئین ها به نام سنترین (centrins) است که در انسان و سایر ارگانیسم ها یافت می شود و نقش مهمی در تقسیم سلولی دارد.برخلاف بسیاری از پروتئین های سلولی، منبع انرژی سنترین ها کلسیم است. فرانس می گوید که از نقطه نظر مهندسی، استفاده از کلسیم برای موتورهای شیمیایی- مکانیکی ایده آل است.فرانس می گوید که گروه وی در حال تهیه فیبرهایی از پروتئین های نوع اسپازمین هستند. اما وی اعتقاد دارد که این نانوفنرها کاربردهای دیگری هم خواهند داشت.وی همچنین اضافه می کند: «این فنرها در هر جا که نیاز به ایجاد حرکت و جنبش در یک دستگاه کوچک باشد کاربرد خواهند داشت.»فرانس یافته های خود را در جلسه سالیانه انجمن بیولوژی سلولی آمریکا که در سانفرانسیسکو تشکیل شد، ارائه داد.