همزمان با ظهور اسلام، بسياري از سنن غلط مانند آتش‌پرستی و منع دفن مردگان از بين رفت، ولي نوروز به عنوان يك جشن ملی باقی ماند و پيشوايان دينی آن را حياتی دوباره بخشيده و با دعا و نيايش آراستند. اسلام، نوروز را جلای بيشتری داد، شيرازه بست و آن را با پشتوانه‌ای استوار از خطر زوال در دوران مسلمانی ايرانيان مصون داشت. نوروز كه با جان مليت زنده بود، روح مذهب نيز گرفت. در روايات اسلام نوروز روزی است كه جبرئيل بر حضرت محمد (ص) نازل شد، روز غدير خم است، و روز ظهور حضرت صاحب‌الزمان (عج) خواهد بود. در اعتقادات كهن ايرانی روزی است كه آفريدگار از خلقت جهان فارغ مي‌شود و روز آفرينش انسان است.آمده است كه در هنگام تحويل سال اين دعا را بسيار بخوانند:
يا مقلب القلوب و الابصار
يا مدبر الليل و النهار
يا محول الحول و الاحوال
حول حالنا الی احسن الحال
اين دعا با كلامی نغز از امام علی(ع) آراسته می‌شود، كه خدايا با بهاری پر ابر و ابری پر باران، آب رحمت خويش را بر خاك خشك ما و بر گياهان پر بركتت فرو ريز تا به باران درشت و بسياری آن، خاك خشك، خرم و سبز گردد.
بدين ترتيب نوروز با ورود اسلام به ايران و فراگيري اين دين در پهنه‌ای وسيع از شبه قاره هند تا شمال آفريقا، اين مجال را يافت تا در ميان اقوام غير ايرانی نيز تداول يابد. همچنين برخی از سنت‌هايی كه امروزه پيوستگي عميقی با نوروز دارند، از دوره اسلامی به اين آيين كهن افزوده گرديدند. همچنين تقدس دينی لحظه تحويل سال چنان در نظر مردمان پر رنگ است كه در شهرهای مقدس، مردم به امام‌زاده‌ها و اماكن متبرك می‌روند. شيرازی‌ها به حرم شاهچراغ و حرم علی بن حمزه روی می‌آورند و مشهدی‌ها به پابوس امام رضا(ع) مي‌شتابند و بسياری از مردم قم در بارگاه حضرت معصومه(س) گرد هم می‌آيند و بعضی از مردم ری و تهران در حرم شاه‌عبدالعظيم و مرقد بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران.