تا سال 1709 كوره‌هاي «ذوب آهن» فقط از «ذغال چوب» استفاده مي‌كردند. جنگل‌ها از بين مي‌رفت و چوب – كه «ذغال» از آن تهيه مي‌شد - گران تمام مي‌گرديد.
«ذغال‌سنگ» جانشين مناسبي براي «ذغال‌چوب» و ماده‌اي ارزان و فراوان بود ولي سوخت مناسبي براي توليد «آهن» محسوب نمي‌شد چون حاوي «سولفور» بوده و « آهن» را براي هر نوع استفاده‌اي شكننده مي‌كرد. ياداوري -
| - «سولفور» باعث مي‌شود که« فولاد» در درجه‌ي حرارت‌هاي زياد شکننده شود. چنين خاصيتي را «شکنندگي درجه‌هاي سرخ شدن فلزي» مي‌نامند. | | - آلودگي «گوگرد» در کوره‌ي بلند قابل حذف است به اين شكل كه بايد با اضافه كردن «سنگ‌آهک» و توليد «سرباره»، «گوگرد» را خارج كرد. در صورت خارج نشدن «گوگرد» تا حد مورد نظر، بايد در خارج از کوره‌ي بلند نيز «گوگردزدايي» انجام داد. | | - يکي ديگر از عناصر مزاحم در کوره‌هاي بلند، «سيليس» مي‌باشد و مقدار بيش‌از حد آن موجب مصرف بيش‌تر سوخت و انرژي، مصرف «آهک» زياد و خوردگي ديواره‌ي کوره‌ها مي‌شود. |
در سال 1709 شخصي به نام «آبراهام داربي» (Abraham Darby) موفق شد «آهن» را به شكل مناسبي با «ذغال‌سنگ» ذوب كند. او براي اين موفقيت جشني را برپا كرده و همه‌ي كارگران خود را دعوت نمود. تكنولوژي اين دستاورد امكان استفاده از« آهن» را توسعه داد. در طي 40 سال روستاي كوچك «كول بروكديل» «Coalbrookdale » به يكي از سايت‌هاي معدني اصلي تبديل شد كه حدود 500 نفر كارگر در آن مشغول كار بودند. در انيميشن ذيل استخراج «آهن» از سنگ معدن و تشكيل «سرباره» در كوره‌ي بلند نمايش داده شده است (تكنولوژي استخراج مربوط به آن زمان است).
|