انتخاب ماده‌ی رادیواکتیو در تصویربرداری عمدتا توسط ضرورت کاهش دز تابش دریافتی بیمار و مشخصه‌های آشکارسازی وسایل موجود در پزشکی هسته‌ای تعیین می‌شوند.
 
به‌منظور کاهش دز دریافتی بیمار بایستی نیمه‌عمر ماده‌ی رادیواکتیو در مقایسه با عارضه بیولوژیکی تحت مطالعه تا حد امکان کوتاه باشد.

با یک محاسبه مقدماتی ، نیمه‌عمر فیزیکی ماده‌ی رادیواکتیو باید در حدود Tobs×0.693 باشد که Tobs مدت زمان بین دریافت دارو توسط مریض تا زمان اندازه‌گیری یا انجام تصویربرداری است.
 
ماده‌ی رادیواکتیو نباید تابش کننده‌ی ذراتی مانند بتا باشد زیرا مریض دز اضافی دریافت می‌کند بدون آن‌که برای وی سودی داشته باشد، مگر این‌که رادیوداروی درمانی باشد.

رادیودارو بایستی تابش کننده‌ی پرتوی گاما تک انرژی با انرژی حدود 100 تا 300 کیلو الکترون ولت باشد. حد بالای انرژی مربوط به مشخصه‌ی آشکارسازی دوربین گاما است که معمولا در تصویربرداری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
 
با افزایش انرژی گاما قدرت نفوذ آن بیش‌تر شده و بنابراین تعداد کم‌تری از آن‌ها با آشکارساز برهم‌کنش خواهند داشت که باعث کاهش حساسیت می‌گردد. حد پایین انرژی گاما مربوط به تضعیف انرژی گاما در بدن است.
 
از آن‌جایی که انرژی گاما بایستی به‌طور محسوس از بدن بیمار به بیرون نفوذ کند لذا انرژی اشعه گاما باید به اندازه کافی زیاد باشد تا از بدن عبور کند. به علاوه ماده‌ی رادیواکتیو باید خالص و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد.