هنگامی که مخازن راديودرماني، به موادي فاسد تبديل مي‌شوند که تشعشعات نافذي برای درمان منتشر نمي‌كنند، زباله‌های رادیواکتیو نام دارند.
رادیوایزوتوپ‌هايي كه برای تشخیص و درمان در پزشکی به‌كار مي‌روند، عمدتا داراي مواد زائد كمي هستند كه به LLW معروفند (Low-Level Waste). این ضایعات شامل کاغذ، ابزار، لباس ها و فیلترهاست که عمدتا حاوی مقدار کمی مواد رادیواکتیویته با طول عمر كوتاه هستند. بيشتر این نوع زباله‌ها پيش از آنکه در مكان‌هاي دفن زباله شهری دور ریخته شوند، طي چند ماه تا چند سال در اثر واپاشي از بين مي‌روند.
هنگامی که مخازن راديودرماني، به موادي فاسد تبديل مي‌شوند که تشعشعات نافذي برای درمان منتشر نمي‌كنند، زباله‌های رادیواکتیو نام دارند. منابعي چون کبالت-۶۰ با عمر كوتاه، داراي زباله‌های سطح متوسط (ILW) هستند. منبع دیگري مانند رادیوم-۲۲۶ كه در درمان سرطان استفاده می‌شود، داراي ماندگاري طولانی-مدت است كه گرچه ضايعاتي در سطح ILW دارد، يك مبنع رادیواکتیویته با عمر طولانی است.
در سال ۲۰۰۶ یکی از شهروندان جدید بریتانیا كه سابقاً عضو سازمان اطلاعاتی روسیه بود، در اثر مسمومیت رادیواکتیويته با پلونیوم كشته شد. مرگ او تدريجي و رنج‌آور بود.
پلونیوم دارای ۲۶ ایزوتوپ است كه همگي آنها رادیواکتیو هستند. اين عنصر که ۲۵۰ میلیارد برابر سمی‌تر از اسید هيدروسيانيك است، به آسانی در يك اسید رقيق حل مي‌شود. (این نخستين عنصر راديواكتيو است که در سال ۱۸۹۸ توسط ماری کوری کشف و به نام كشور مادری او لهستان، Poland نامگذاري شد. دخترش ایرنه در یک حادثه آزمایشگاهی به پلونیوم آلوده شد و در سن ۵۹ سالگی با ابتلا به سرطان خون درگذشت.)
پلونیوم-۲۱۰ محصول یکی مانده به آخر از واپاشی U-۲۳۸ است، پيش از آنكه در واپاشی آلفا به سرب تبدیل شده و به پايداري برسد. اين ناشي از واپاشی بتای Pb-۲۱۰ (در سری واپاشی U-۲۳۸) به Bi-۲۱۰ است که به سرعت در واپاشي بتا به Po-۲۱۰ تبديل مي‌شود. این امر در هر جاي طبیعت که اورانیوم موجود است رخ مي‌دهد.
با این حال، به‌دلیل نیمه عمر کوتاه آن (۱۳۸ روز)، مقدار بسیار کمی Po-۲۱۰ را می‌توان در سنگ معدن اورانیوم به‌دست آورد (حدود ۱/۰ میلی‌گرم بر تن). Po-۲۱۰ در سطوح خاک حتی کمتر از اين مقدار، ولي در توتون و تنباکو بيشتر است و اثرات آن را می‌توان در ادرار افراد سیگاری یافت.
پلوتونیوم-210 را می‌توان از تابش نوترونی Bi-۲۰۹ نيز به‌دست آورد كه مقدار این منبع به احتمال زياد، قابل ملاحظه است. روسیه از Po-۲۱۰ به‌عنوان منبع حرارتی در فضاپیماهايی با عمر کوتاه و كاوشگران فضايي استفاده کرده و همچنين مي‌تواند راکتورهاي داراي خنک‌کننده‌ی سرب-بیسموت را كه به‌دليل بمباران نوتروني با Po-۲۱۰ آلوده شده‌اند، به‌كار اندازد.
از آنجا که نیمه عمر پولونيوم بسیار کوتاه است، یک گرم Po-۲۱۰ حدود ۵۰۰۰ بار رادیواکتیوتر از رادیوم است (که استاندارد اين فعالیت است). اما ۱۳۸ روز، نیمه‌عمري است به‌اندازه کافی طولانی برای تولید، انتقال و توزيع آن پيش از آنكه توانش كاهش يابد. نظر به اينكه پرتوي آلفا در داخل بدن خطرناك است و پوست نيز از ورود آن به بدن محافظت مي‌كند، حامل پلونيوم در معرض خطر چنداني قرار نمي‌گيرد. با این حال، دُز معمولي پلونیوم بر بدن تا يكي دو روز، و در صورتي كه توسط روده جذب نشود، اثر زیادی بر بدن حامل نخواهد داشت. این احتمالا به یک حامل آلی نیاز دارد که بتواند وارد جریان خون شده و پلونیوم را به اندام‌های حیاتی برساند که در آنها باقی خواهد ماند.
(این همان چیزی است که در درمان با آلفا تراپي هدفمند (TAT) و با استفاده از سطوح بسیار پایین از رادیوایزوتوپ‌هاي فعال آلفا اتفاق می‌افتد: حامل آنها را به بافت‌های پراکنده‌ي سرطانی که نیازمند آنهاست مي‌رساند.)
در مورد آقای لیتویننکو روسي، تابش آلفا در اندام‌های حیاتی شدید بوده که گفته می‌شود براي نابودي آنها تنها سه هفته کافی بود. اين ظاهرا بیش از صد برابر دُزي است كه در TAT برای درمان سرطان به‌كار مي‌رود. همچنين Po-۲۱۰ طول عمري بسيار بيشتر از ایزوتوپ‌های مورد استفاده در TAT دارد. و می‌تواند به‌سادگي به چیزی مثل یک حبه قند متصل شده باشد!
