پژوهش‌گران دانشگاه تاماگاوای ژاپن اعلام کرده‌اند که محدودیت و نقص «توزیع کلید کوانتومی» را مشخص کرده‌اند. آنها می‌گویند برخلاف مقاله‌هایی که تا کنون «فاصله‌ی اثر» (trace distance) را ضامن امنیت مطلق توزیع کلید کوانتومی می‌دانستند، می‌توانند اثبات کنند این تصور تا کنون اشتباه بوده است. آنها ادعا می‌کنند این اشتباه از لمی در مقاله‌ی رَنِر (Ranner) نشات گرفته است.

رمزنگاری (cryptography) به عملِ پنهان کردنِ اطلاعات می‌گویند و هدف از آن انتقالِ اطلاعات به شیوه‌ایست که دسترسی به اطلاعات تنها به گیرنده‌یِ موردنظر محدود شود حتی اگر خودِ مطلبِ رمزگذاری شده در هنگامِ انتقال توسطِ افرادِ دیگر دریافت گردد. فنونِ رمزنگاریِ موجود به دو دسته‌یِ سنتی و نوین تقسیم می‌شوند. رمزنگاریِ سنتی که در زمان‌هایِ گذشته مورد استفاده قرار می‌گرفت شاملِ شیوه‌هایِ دستیِ ساده‌ای مانندِ تغییرِ ترتیبِ حروف و یا عوض کردنِ یک سری از حروف با حروفِ دیگر بود. در مقابل فنونِ جدید از کامپیوترها که تواناییِ به کارگیریِ الگوریتم‌هایِ پیچیده را دارا هستند استفاده می‌کنند. با توجه به پیدایشِ شبکه‌هایِ ارتباطی مانندِ اینترنت، ایمیل و تلفن‌هایِ همراه که در آن‌ها از طریقِ یک کانالِ عمومی اطلاعاتِ مهمِ سیاسی، تجاری، مالی و شخصی مبادله می‌شود، علمِ رمزنگاری از اهمیتِ روزافزونی برخوردار گردیده است. رمزنگاریِ کوانتومی اولین بار توسطِ Stephen Wiesner  در اوایل دهه‌یِ 1970 ارائه شد که مقاله‌یِ وی در این زمینه در سال 1983 به چاپ رسید و در سالِ 1990 یک دانشجویِ دوره‌ی دکتریِ دانشگاهِ oxford به نامِ Artur Ekert روشِ دیگری برای رمزنگاری کوانتومی ارائه داد.