اخترشناسان دانشگاه آستین در تگزاس مدعی حل راز کیهانی ماده‌ی تاریک شدند که در کهکشان‌های کوچک سهمی دارند. جان جاردل دانشجوی ارشد و کارل گبنهارت استاد دانشگاه آستین، دریفاتند که توزیع متوسط  کاهش چگالی از قانون ساده ای تبعیت می‌کند که از کهکشانی با کهکشان دیگر فرق می‌کنند. این توزیع از مرکز تا یازوها یا شعاع های دورتر از هسته کاهش پیدا می‌کند. دلیل تفاوت کهکشان‌ها شکل و دینامیک آنهاست.

از جایی‌که سرعت چرخش لبه‌های بیرونی کهکشان‌ها باید سرعتی کمتر از بخش‌های داخلی باشد و عملاً این کاهش دیده نشده، جرمی باید وجود داشته باشد تا از قانون ساده‌ی کپلر پیروی کند. این جرمی که با ابزارهای ما در طول موج‌های مختلف دیده نمی‌شود، به ماده‌ی تاریک نسبت می‌دهند. به گفته‌ی جاردل جرم این ماده نسبت به ماده‌ی معمولی باید ۱۰۰۰ برابر باشد. در مورد راه شیری ۱۰ برابر.

این پژوهشگران از رصد کهکشان‌های مختلفی استفاده کردند و ابرکامپیوترها این داده‌ها را مُدل کردند و نتیجه ای که بدست آمد این بود که در تعدادی از کهکشهان‌ها، چگالی ماده‌ی تاریک بطور ثابت با دور شدن از مرکز کاهش می‌یابد.  در نتیجه چگالی ثابت است. و در تعدادی دیگر بین این دو می‎افتد. با این حال وقتی داده‌ها باهم مورد بررسی قرار می‌گیرند، نتایج نشان می‌دهند که نظریه پیش بینی درستی داشته است.

جاردل می‌گوید:«وقتی کهکشان‌ها را به صورت منفرد بررسی می‌کنیم، تعدادی استثنا هم پیدا می‌کنیم. ولی اختلاف‌ها همدیگر را خنثی می‌کنند.» ما همین مسئله را در نظریه می‌بینیم که قبلاً برای ماده تاریک پیش بینی شده، حتی اگر در هر کهکشان‌ به شکل متفاوتی پخش شده باشد.