نوبل امسال دری است به سوی ناشناخته های جهانی که ماده در آن حالت‌های عجیبی به خود می گیرد. روش‌های ریاضیاتی بررسی فازها، حالت‌ها یا مادۀ غیرمعمولی چون ابرسیال‌ها، ابررساناها و یا ورقه‌های نازک مغناطیسی کاری بود که این سه پژوهشگر انجام داده بودند. بنابه کارهای ایشان بود که امیدی برای رسیدن به فناوری های نوین در الکترونیک و علم مواد ایجاد کرد.

هر سه نفر، از روش‌های توپولوژیک در فیزیک برای کشف‌هایشان استفاده کرده بودند. توپولوژی شاخه ای از ریاضیات است که ویژگی‌هایی را توصیف می‌کند که مرحله به مرحله تغییر می‌کنند. در دهه ۷۰ میلادی بود که مایکل کوسترلیتز و دیوید ثالس نظریۀ کنونی ابررساناها و ابرسیال‌ها را با استفاده از توپولوژی بررسی کردند و نشان دادند این حالت ها نمی‌توانند در لایه های نازک اتفاق بیفتند. از  جمله کارهای ایشان کشف امکان ابررسانایی در دماهای پایین و توضیح مکانیسم گذار فاز بود که در در دماهای بالاتر ابررسانایی را ناپدید می کند.

دانکان هالدین، متوجه شد که مفاهیم توپولوژی را چطور می توان در درک ویژگی های زنجیره‌ی مغناطیس (آهنربا) ‌های کوچک در برخی مواد استفاده کرد. امروزه با فازهای توپولوژیک بسیاری اشنا هستیم و می دانیم که نه فقط در لایه های نازک و رشته‌ها، بلکه در مواد سه بُعدی معمولی هم چه کاربردی دارند. از شاخۀ فیزیک ماده چکال می دانیم که می توان به نسل آیندۀ ابزار الکترونیک و ابررساناها یا کامپیوترهای کوانتمی آینده امیدوار بود. 

منبع:

بنیاد نوبل