پنجاه سال قبل در چنین روزهایی بود که اولین دیود نوری توانست اشعه‌ای مرئی برای چشم انسان را تولید کند. 

ایده تولید نور مستقیم از جریان برق ایده‌ای بسیار قدیمی است که از اوایل قرن بیستم، جزو اهداف دانشمندان بوده. آن‌ها تمام مدت دنبال روشی بودند که با تکیه بر ایده ترانزیستور بتوانند با کنترل جریان برق و در نتیجه حرکت الکترون‌ها، آن ‌ها را مجبور به خلیه انرژی به شکل فوتون (نور) بکنند. 

اولین موفقیت‌ها منجر به نور مادون‌قرمز شد. اولین پتنت مربوط به این موضوع در سال ۱۹۶۱ به روبرت بیارد و گری پیتمن از تگزاس اینسترومنتز داده شد. 

یکسال بعد نیک هولونیاک از جنرال الکتریک تکنیکی کشف کرد که منجر به تولید مستقیم نور زرد می‌شد. او گفته که ساخت هر ال ای دی در آن زمان ۲۶۲ دلار هزینه داشت که با احتساب تورم دلار، امروزه به قیمتی بالاتر از ۲۰۰۰ دلار تخمین زده می‌شود. یافته‌های او اولین بار در دسامبر ۱۹۶۲ منتشر شد. 

هولونیاک به زمان بیشتری احتیاج داشت تا بتواند رنگ‌های دیگر را هم تولید کند و اولین رنگی که بعد از زرد به آن رسید، قرمز بود. دقیقا به همین دلیل ابزارهای قدیمی دیجیتالی (حتی ماشین‌حساب‌های قدیمی) همه از رنگ قرمز برای نمایشگرهای خود استفاده می‌کردند. 

اصلی‌ترین مزیت LED، به صرفه بودن آن، عکس العمل بسیار سریع و طول عمر زیاد است. هولونیاک خاطر نشان می‌کند که ال.ای.دی. بر خلاف انواع دیگر منابع روشنایی برقی، جریان الکتریسیته را به طور مستقیم به نور تبدیل می‌کند بدون اینکه از واسطه‌هایی مانند حرارت بهره ببرد. به گفته او، بهره وری چنین سیستمی تقریبا نزدیک به ۱۰۰٪ است. همچنین دو مزیت دیگر در بسیاری جاها حائز اهمیت خاص هستند. مثلا در چراغ ترمز خودروها، ال ای دی باعث روشن و خاموش شدن لحظه‌ای چراغ می‌شود و عمر آن می‌تواند به عمر خود ماشین برسد - هرچند که یک مشکل اصلی هنوز باقی است: با بالا رفتن حرارت، بهره وری ال ای دی ها پایین می‌آید.