نانولوله های کربنی را در حسگرهای شیمیایی مختلف استفاده کرده‌اند. به طور عمده، مولکول‌های یک گاز خاص، به لوله‌های میکروسکوپی الکتریکی رسانا متصل شده و از طریق آنها، عایقی برای جریان الکترون‌ها به وجود می‌آمد.

هنگامیکه دستگاه سنجش متعاقبا برای برقراری یک جریان الکتریکی از طریق نانولوله ها تلاش می‌کند، مقدار مقاومت ایجاد شده توسط مولکول‌های گاز، اندازه گیری شده و نشان می‌دهد که چه میزان (در صورت وجود) گاز در محیط زیست حضور دارد.

برای ساخت چنین حسگری، باید نانولوله را در یک حلال سمی مانند دی کلرو بنزن حل کرد، که به طور بالقوه خطرناک است.

اکنون، در مؤسسه فناوری ماساچوست، دانشمندان MIT ، نانولوله های کربنی را بهم فشرده و به شکل مغز مداد، جایگزین سرب کرده‌ و به منظور جذب حسگرهای گازی، از کاغذی با الکترودهای طلا استفاده می‌کنند.

تیموتی سواگر (Timothy Swager)؛ استاد شیمی MIT و همکار فوق دکترایش کاترین میریکا (Katherine Mirica) تصمیم به یافتن راهی امن‌تر، برای ایجاد حسگرهای بی نیاز از حلال گرفتند. میریکا با ایده فشرده سازی پودر نانولوله های کربنی به شکل جامدی چون گرافیت جلو رفت، سپس از آن به جای مغز در مداد مکانیکی استفاده کرد.

پیش از این خودکار مبتنی بر جوهر نقره، اجازه می‌داد تا کاربر، مدارهای الکتریکی را بروی کاغذ معمولی رسم کند.

به منظور رسم یک نوار بر روی یک ورق حک شده با طلا، از مدادی استفاده می شود، که پل نواری بین شکاف درون یکی از الکترودهاست. هنگامی که جریان الکتریکی از طریق الکترود برقرار و اندازه گیری می‌شود، برخورد با هر مقاومتی در هنگام عبور از نوار، حضور مولکول‌های گاز آمونیاک را نشان می‌دهد.

محققان بر این باورند که با تغییردادن نانولوله‌ها (از طریق اضافه کردن اتم های فلزی و یا مثلا بستن آنها در پلیمر) می‌توانند برای شناسایی گازهای دیگری بجز آمونیاک نیز گزینه‌ی مناسبی باشند.