تحولی نو درعرصه‌ی ساخت نمایشگرها وسیستم‌های الکترونیکی منعطف 

باابداع مدارات «خودمونتاژ»

استاد جوان ایرانی دانشگاه واشنگتن و برنده‌ی جایزه‌ی مخترع جوان سال 2007 موفق به ابداع روشی برای خودمونتاژی مدارهای سیلیسیومی تک بلوری بر روی شالوده‌های پلاستیکی انعطاف‌پذیر شد که می‌تواند زمینه‌ی‌ ساخت تجهیزات الکترونیکی انعطاف‌پذیر را بر سطوح مختلف با کارایی بالا و هزینه‌هایی مقرون به صرفه فراهم کرد.

به گزارش ایسنا، دکتر «بابک امیر پرویز» که به دلیل ابداع این روش و مجموعه‌ تحقیقات دیگرش از سوی مجله‌ی علمی معتبر Technology Review دانشگاه MIT به‌عنوان یکی از 35 مخترع جوان سال 2007 انتخاب شده است اظهار داشت: با بهره‌گیری از این روش در همپوشانی قطعات و مونتاژ آن‌ها در یک قالب کلی در سیستم های میکروالکترومکانیک می‌توان تجهیزات الکترونیکی پلاستیکی مقرون به صرفه و با کارآیی بالا تولید کرد. این بدان معنی است که شما می‌توانید مدارهای الکترونیکی را بر روی پلاستیک‌ها یا داخل شیشه داشته باشید؛ امری که در حال حاضر با روش‌های معمول امکان‌پذیر نیست.

وی خاطرنشان کرد: اصولاً زمینه‌ی تحقیقات من و همکاران آزمایشگاهم در فصل مشترک بیولوژی و مهندسی الکتریک است و ما این ارتباط را از دو زاویه‌ی مختلف بررسی کرده‌ایم. اول این که اگر نگاه کنید که چگونه پدیده‌ها در طبیعت تشکیل می‌شوند می‌توانید دو مشاهده داشته باشید. یکی این است که طبیعت می‌تواند سیستم‌هایی تولید کند که به شکل فوق‌العاده‌ای پیچیده‌تر از سیستم‌هایی هستند که امروزه دانش مهندسی می‌تواند بسازد. تنوع ماده‌ای و تعداد ترکیبات در طبیعت به ترتیب اهمیت و البته از بهترین محصولات مهندسی ما هستند. مشاهده‌ی دوم این است که روشی که چیزها در طبیعت ساخته می‌شوند اساساً متفاوت از روشی است که امروزه ما چیزهایی را می‌سازیم.

وی خاطرنشان کرد: برای ساخت یک خودرو، یا یک هواپیما و یا حتی یک رایانه ما مجموعه‌ای از قطعات را جمع‌آوری کرده و سپس تلاش می‌کنیم آن‌ها از کنار هم قرار دهیم تا چیزی بسازیم. در طبیعت اجزا خودشان مونتاژ می‌شوند تا یک دستگاه عملکردی یا یک سیستم را به وجود آورند. اتم ها کنار هم جمع می‌شوند تا مولکول‌ها را بسازند، مولکول‌ها گرد هم می‌آیند تا مولکول‌های پیچیده‌تر یا سلول‌ها را بسازند و به همین تریب ادامه می‌یابد.

«پرویز» تصریح کرد: نکته‌ی جالبی که در این‌جا وجود دارد این است که طبیعت از روش «خود مونتاژی» برای ساخت چیزهایی واقعاً پیچیده استفاده می‌کند. بنابراین هدف گروه پژوهشی من بررسی و توسعه‌ی روش «خود مونتاِژی» به‌عنوان روشی برای ساخت سیستم‌های پیچیده است. در اصل روزی شما ممکن است بتوانید یک رایانه را به همان روشی که یک گل پرورش می‌یابد، رشد دهید.

وی افزود: ظاهراً، ما در حال حاضر هیچ نزدیکی با این هدف نداریم و ممکن است در طول عمر ما این هدف تحقق نیابد، اما ما گام‌های کوچکی در درک پروسه‌های «خود مونتاژی» و استفاده از آن‌ها در ساخت ابزار واقعی برداشته‌ایم.

ما از مولکول‌های «ارگانیک» برای ساخت «ترانزیستورها»، از DNA برای ساخت راهنماهای موجی روی تراشه‌های سیلیسیمی و از نیروهای مویرگی و درک آرایش و شکل آنها برای ساخت مدارهای انعطاف‌پذیر روی پلاستیک استفاده کرده‌ایم.

«پرویز» در ادامه گفت: رویکرد و زاویه‌ی دیگر تحقیقات آزمایشگاه من برای مرتبط کردن بیولوژی و مهندسی الکتریک استفاده از آن چیزی است که در صنعت نیمه رسانا در ساخت ابزار و ظرفیت‌های جدید در بخش مراقبت‌های بهداشتی موجود است.

وی در پایان تصریح کرد: تمایل خاص ما در این زمینه، ساخت ابزارهای تشخیصی بسیار ارزان قیمت است که بتوان آن‌ها را در مناطق فقیر برای کنترل بیماری‌ها به کار گرفت.

گفتنی است، دکتر «بابک امیر پرویز» تحصیلات متوسطه‌ی خود را در دبیرستان علامه حلی تهران سپری کرده و پس از پایان تحصیلات کارشناسی در رشته‌ی مهندسی الکترونیک در دانشگاه صنعتی شریف برای ادامه تحصیل به دانشگاه «میشیگان» رفته است.

وی هم‌چنین مدتی به‌عنوان طراح و مدیر تولید سیستم‌های فتونیک در یک شرکت فعالیت کرده و سپس به عنوان محقق پست دکتری به دپارتمان شیمی و بیولوژی شیمیایی دانشگاه «هاروارد» پیوسته و از سال 2003 عضو هیأت علمی دانشکده‌ی مهندسی الکترونیک دانشگاه واشنگتن است.

«پرویز» در حال حاضر به‌عنوان معاون اجرایی مرکز Micro-scale Life Sciences دانشگاه واشنگتن به فعالیت‌های علمی و تحقیقاتی اشتغال دارد.