موفقیت پژوهشگران دانشگاه صنعتی امیرکبیر 

به بستن زخم پوست با لیزردیود و لحیم کاری بیولوژیک به‌جای بخیه

پژوهشگران دانشگاه «صنعتی امیرکبیر» به کمک لیزر «دیود» و لحیم کاری بیولوژیکی آلبومین سرم گاوی آغشته به «ایندوسیانین» سبز در مرحله‌ی آزمایشگاهی موفق به بستن زخم پوست شدند.

به گزارش ایسنا، دکتر «سید محمد عترتی خسروشاهی»، دانشیار دانشکده‌ی مهندسی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری این طرح معتقد است، بستن زخم با لیزر دیود به همراه لحیم بیولوژیکی می‌تواند جایگزینی امیدبخش برای بخیه باشد. البته برای دستیابی به نتایج دقیق‌تر نیاز به انجام آزمایشات INVIVO می‌باشد.

به گفته‌ی وی، در اتصال مستقیم بافت با لیزر پروتئین‌های موجود در بافت منعقد شده تا پیوندی بین دو لبه‌ی مجاور ایجاد شود و این روش بالقوه، مفیدتر از روش‌های موسوم به بستن بافت مانند بخیه زدن است.

این روش، غیر تماسی بوده و آسیب بافتی ناشی از سوزن و بخیه و واکنش جسم خارجی را کاهش می‌دهد و نیز باعث کاهش خون‌ریزی شده و قابلیت تشکیل اتصال ضد نشت فوری در حین جراحی را داشته و زمان عمل را کاهش می‌دهد.

در این تحقیق، ضمن ‌استفاده از لیزر دیود به‌منظور بستن زخم پوست، تأثیر پارامترهای مختلف از قبیل چگالی توان لیزر، تعداد اسکن و سرعت اسکن در حالت تابش دهی دینامیک برروی استحکام مکانیکی ترمیم ایجاد شده بررسی و مشکلات موجود در اتصال لیزری پوست که برای بستن بافت‌ها با استفاده از پرتوهای لیزر استفاده می‌شود، پرداخته شده است.

نتایج به دست آمده نشان داد که استحکام زخم ترمیم شده در دو حالت تابش دهی استاتیک و دینامیک با افزایش توان لیزر افزایش می‌یابد اما با توجه به دمای ایجاد شده در توان‌های بالا که به آسیب گرمایی بافت منجر می‌شود باید توان بهینه انتخاب شود.

هم‌چنین با افزایش سرعت اسکن، استحکام زخم کاهش یافته و زمان عمل نیز کاهش می‌یابد که این دو پارامتر باید به‌طور همزمان بهینه شوند تا در کنار استحکام مکانیکی مناسب ایجاد شده از آسیب گرمایی به بافت جلوگیری شود.

به گفته‌ی این پژوهشگر، اگر چه موفقیت‌هایی در کاربردهای آزمایشگاهی به دست آمده است اما روش اتصال با لیزر دو عیب عمده در کاربردهای کلینیکی دارد که شامل استحکام بسیار پایین اتصال انجام شده خصوصاً در مرحله‌ی التیام سریع در پنج روز اول پس از عمل در مقایسه با بخیه و امکان آسیب گرمایی بافت در گرمایش مستقیم لیزری می‌باشد.

دکتر «عترتی خسروشاهی»، تنظیم صحیح دو لبه‌ی زخم، تعریف نقطه‌ی پایان جوشکاری و تکرارپذیری را از مشکلات فنی این روش دانست و گفت: یکی از روش‌های مؤثر که می‌تواند در کاهش مشکلات استحکام کم و آسیب گرمایی ناشی از جوشکاری لیزری مفید باشند، افزودن مواد با منشاء داخلی و یا خارجی مانند لحیم‌های پروتئینی نظیر سرم آلبومین گاوی (BSA) همراه با یک ماده‌ی حساس به نور زیست‌سازگار شیمیایی نظیر «ایندوسیانین سبز» (ICG) و کاربرد طول موج لیزر مناسب است؛ به طوری که انرژی لیرزی طول موج 810 نانومتر به شدت توسط ICG جذب می‌شود که در اثر واکنش گرمایی منجر به منقبض شدن کلاژن‌ها و در نتیجه بسته شدن ناحیه زخم می‌شود.

گفتنی است، این طرح با هم‌کاری دکتر «سید محمد عترتی خسرو شاهی» و «سید محمد صادق نوربخش» ارائه شده است.