برگزاری سومین دوره‌ی مسابقه‌های

طراحی آسانسورهای فضایی

 مسابقه‌ها از دو بخش تشکیل شده است:

شاید شما هم به این فکر کرده باشید که چقدر خوب می‌شد اگر به‌جای این همه دردسر برای پرتاب موشک‌ها، یک آسانسور بزرگ بین زمین و فضا احداث می‌شد تا افراد و محموله‌ها با کم‌ترین دردسر به مدار زمین انتقال یابند؛ این تصوری است که رفته رفته رنگ واقعیت به خود می‌گیرد.

به‌گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) به‌نقل از مجله‌ی «نجوم»، امروزه قدم‌های ابتدایی برای ساخت چنین آسانسوری در حال برداشته شدن است. یک میلیون دلار مبلغی است که به‌عنوان جایزه به یکی از شش تیم شرکت‌کننده در مسابقه‌های آسانسورهای فضایی تعلق خواهد گرفت.

یک آسانسور فضایی متشکل از کابلی بین زمین و فضا است که یک وسیله‌ی نقلیه با بالا رفتن از این کابل، محموله‌های مورد نظر را از زمین به مدار آن حمل می‌کند.

مسابقه‌ها از دو بخش تشکیل شده است:

بدیهی است که ساختن کابلی این چنین محکم از قدرت تکنولوژیِ فعلی بیرون است. به‌همین دلیل یکی از دو چالش اصلی در این مسابقه‌ها، طراحی و ساخت کابلی مقاوم‌تر از هر محصول تجاری فعلی است.

از میان تمام تیم‌های شرکت‌کننده، تنها دو تیم به مرحله‌ی طراحی کابل راه پیدا کرده‌اند. کابل‌های ساخته شده توسط این دو تیم به‌وسیله‌ی ابزارهای مخصوص آن‌قدر کشیده می‌شود تا یکی از آن‌ها پاره شود. سپس تیم برنده باید با «کابل خانگی» مبارزه کند؛ کابلی که از مواد دردسترس ساخته شده و سه گرم وزن دارد در حالی که وزن مجاز برای تیم‌های رقابت‌کننده تنها دو گرم است.

به‌علاوه کابل طراحی شده توسط رقابت‌کنندگان باید حداقل 50 درصد از «کابل خانگی» قوی‌تر باشد. کابلی که سال گذشته موفق شد 640 کیلوگرم نیرو را تحمل کند.

بنابراین گزارش، در جریان این بخش از مسابقه‌ها، وسیله‌‌ی نقلیه‌ دانشگاه «ساسکاچوان»، برنده‌‌ی مسابقه‌های سال 1384 و 1385 (2005 و 2006 میلادی) به‌اندازه‌ی‌ مورد نیاز سریع نبود و نتوانست به‌قدر کافی از کابل بالا رود تا جایزه‌ی نقدی را دریافت کند.

در این مرحله، همه‌چیز مهیا بود تا تیم «دزدان فضایی شهر کانزاس» (Kansas City Space Pirates) شانس خود را برای بردن جایزه‌‌ی نقدی امتحان کنند. وسیله‌ی نقلیه‌ی آن‌ها از سلول‌های خورشیدی برای تأمین انرژی استفاده می‌کند و نور خورشید به‌کمک 19 آینه‌‌ی مستقر شده روی زمین به‌وسیله می‌رسند؛ اما شدت باد در زمان مسابقه مانع از موفقیت این تیم شد.

البته باد تنها مشکل مسابقه‌های امسال نبود. خودرو حامل وسایل تیم دانشگاه «مک‌گیل» (McGill University) - که بنا بود از امواج مایکرویو به‌عنوان منبع انرژی استفاده کند - در مسیرش به‌سمت محل مسابقه، دچار سانحه‌‌ی رانندگی شد.

این تصادف باعث از بین رفتن بسیاری از قطعه‌ها و دستگاه‌ها شد و علی‌رغم تلاش اعضا برای تعمیر آن‌ها، این تیم نتوانست در مسابقه شرکت کند.

به‌علاوه با توجه به احتمال بارش باران در روز مسابقه و ابری بودن هوا در روز بعد، انتظار می‌رود مسابقه‌ها به‌تأخیر بیافتد چرا که سه تیم از چهار تیم شرکت‌کننده از صفحه‌های خورشیدی به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کنند.

از طرف دیگر خیلی از تیم‌ها قادر به صبر کردن تا دو روز بعد نیستند و این امر موجب آن شده است که برگزاری ادامه‌ی مسابقه در هاله‌ای از ابهام فرو رود.