محققان دانشگاه نوادا اعلام کرده‌اند که مطالعه‌ی اخیر آن‌ها می‌تواند به ساخت موادی منجر شود که شبیه بافت‌های زنده و عضلات مصنوعی عمل می‌کنند.

به‌گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) به‌نقل از ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فن‌اوری نانو، این افراد بر روی توانایی نانولوله‌های کربنی در تحمل نیروی تکرارشونده و حفظ ساختار و خواص مکانیکی خود - شبیه آن‌چه در بافت‌های نرم وجود دارد - کار کرده‌اند.

اگر چه طی دهه‌ی گذشته، تحقیق‌های گسترده‌ای در زمینه‌ی خواص مکانیکی نانولوله‌های کربنی صورت گرفته‌ ولی این مطالعه برای اولین بار «رفتار خستگی» آن‌ها را مورد بررسی قرار داده ‌است.

بسیاری از محققان معتقدند که نانولوله‌های کربنی آینده، مدارهای الکترونیکی و جایگزین سیلیکون - که به‌نظر دانشمندان به انتهای کاربردهای آن رسیده‌ایم - هستند.

این محققان برای بررسی مقاومت نانولوله‌ها در برابر خستگی از یک صفحه‌ی دو میلی‌متر مربعی از میلیون‌ها نانولوله‌ کربنی استفاده کردند که به‌صورت موازی و عمودی قرار گرفته بودند.

بنابراین گزارش، آن‌ها این صفحه را بین دو صفحه‌ فلزی قرار داده و دایماً هر ‌٧٥/٠ ثانیه یک‌بار و به‌مدت صد ساعت تحت فشار قرار دادند. بعد از ‌٥٠٠ هزار بار فشار - که در آن نانولوله‌ها به‌طور مداوم به اندازه‌ی ‌٧٥ درصد طول اولیه‌ی خود فشرده می‌شدند - مجدداً با خاصیت ارتجاعی خود به‌طول اولیه برمی‌گشتند.

این خاصیت ارتجاعی خیلی شبیه رفتار عضلات است که بعد از انقباض و شل ‌شدن مداوم در طول زندگی دوباره به شکل اولیه‌ی خود بازمی‌گردند. این محققان درصدد تلفیق نانولوله‌ها با انواع پلیمرهایی هستند که در کنترل انقباض عضلات مصنوعی نقش دارند تا بتوانند از این طریق مقاومت آن‌ها را در برابر خستگی افزایش دهند.