به‌گزارش ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل از سایت «فیزارگ» به‌نقل از مجله‌ی «نیچر نانوتکنولوژی» (Nature Nanotechnology)، این نانوذره‌ها برای کاربرد در سیستم‌های میکروسیالاتی نسبت به نانوذره‌های پلیمری یا نانوذره‌های شیشه‌ای سیلیکاتی در مقابل نوسان‌های دمایی و محیط‌های نامناسب شیمیایی پایداری بیش‌تری از خود نشان می‌دهند.

هم‌چنین دامنه‌ی کاربرد این نانوذره‌ها قابلیت توسعه به کاربردهای نوری، الکترونیک و زیست‌پزشکی را نیز دارا است.

به‌طور کلی نانوذره‌ها با توجه به بالا بودن نسبت سطح به حجم، حامل‌های بالقوه و بسیار قابل‌توجهی برای آنتی‌بیوتیک‌ها، داروها یا مواد شیمیایی مورداستفاده در آزمایش‌های تشخیصی، دارورسانی هدفمند یا برای کاتالیزکردن واکنش‌های شیمیایی هستند.

متأسفانه نانوذره‌ها زمانی که در معرض دماهای بالا، بعضی مواد شیمیایی یا حتی آب یون‌زدایی‌شده قرار می‌گیرند، متلاشی شده و یا به یکدیگر می‌پیوندند؛ بنابراین کاربردهای آن‌ها محدود شده است.

با استفاده از شیشه‌ی بوروسیلیکاتی (پیرکس) به‌جای شیشه‌ی سیلیکاتی یا پلیمرها می‌توان به این محدودیت‌ها غلبه کرد؛ ولی ساخت این نانوذره‌ها به‌علت ناپایداری مواد اولیه‌ی «اکسید بور» تاکنون ممکن نبوده است.

گروهی از پژوهشگران «ای. پی. اف. ال.» (EPFL) به‌راهنمایی پروفسور «مارتین گیجز» روش جدیدی برای ساخت و تعیین مشخصات نانوذره‌های شیشه‌ی بوروسیلیکاتی توسعه داده‌اند.