متن كامل خبر
افزایش توان و چرخه‌ی عمر باتری‌های قلیایی قابل‌شارژ به‌کمک دی‌اکسید منگنز نانوساختار

تاريخ خبر :  15/2/1388 امتياز بده : ارسال به دوست تعدادمشاهده :  1102

 در این تحقیق با بررسی خواص فیزیکی، شیمیایی «دی‌اکسید منگنز» MnO2 از آن به‌عنوان ماده‌ی کاتدی در باتری‌های قابل‌شارژ قلیایی استفاده شده است.

افزایش توان و چرخه‌ی عمر باتری‌های قلیایی قابل‌شارژ

به‌کمک دی‌اکسید منگنز نانوساختار







 در این تحقیق با بررسی خواص فیزیکی، شیمیایی «دی‌اکسید منگنز» MnO2 از آن به‌عنوان ماده‌ی کاتدی در باتری‌های قابل‌شارژ قلیایی استفاده شده است.

 

گروهی از محققان دانشگاه تربیت مدرس توانستند توان و چرخه عمر باتری‌های قلیایی قابل‌شارژ را با استفاده از «دی‌اکسید منگنز» نانوساختار افزایش دهند.

به‌گزارش «ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو»، «هادی عادل‌خانی» محقق این طرح می‌گوید:

برای بهبود خواص «دی‌اکسید منگنز» MnO2 مصرفی در باتری‌ها از روش «جریان‌ پالسی» (Pulse Current) برای تهیه‌ی این ماده بهره گرفته‌ایم.

این روش، روشی جدید در سنتز مواد فعال الکتروشیمیایی بوده و موجب حصول نتایجی قابل‌توجه و منحصر به‌فردی می‌شود. به‌‌طوری که در بعضی موارد امکان به‌دست آوردن این نتایج در حالت اعمال جریان مستقیم غیرممکن یا بسیار مشکل است.

«هادی عادل‌خانی» هم‌چنین گفت:

در این پژوهش طی یک فرایند الکتروشیمیایی رسوب «دی‌اکسید منگنز» با ساختار نانومتری بر سطح آند به‌دست آمد.

الکترولیت مورد استفاده حاوی «سولفات منگنز» و «اسید سولفوریک» بوده و از جریان‌های مستقیم و پالسی استفاده شده است.

در این تحقیق با بررسی خواص فیزیکی، شیمیایی «دی‌اکسید منگنز» MnO2 از آن به‌عنوان ماده‌ی کاتدی در باتری‌های قابل‌شارژ قلیایی استفاده شده است.

نتایج حاکی از آن است که «دی‌اکسید منگنز» MnO2 نانوساختار سنتز شده به‌روش جریان پالسی در مقایسه با نمونه‌ی جریان مستقیم دارای مورفولوژی مناسب‌تر، سطح ویژه‌ی بالاتر، ساختار کریستالی و مولکولی منظم‌تر است.

این خصوصیات به‌واسطه‌ی تأثیر مثبت جریان پالسی بر فرایندهای انتقال جرم و انتقال بار ایجاد می‌شود.

ویژگی‌های مناسب‌تر «دی‌اکسید منگنز» MnO2 حاصل از جریان پالسی موجب می‌شود باتری قلیای قابل‌شارژ تهیه شده برمبنای نمونه‌ی پالسی از توان بیش‌تری برخوردار بوده و در چرخه‌های شارژ - دشارژ بیش‌تری مشارکت کند.

لازم به یاداوری است این پژوهش به‌عنوان پروژه‌ی دکتری «هادی عادل‌خانی» بوده که با راهنمایی دکتر «مهدی قائمی» عضو هیأت علمی دانشگاه گلستان و مشاوره‌ی دکتر «علیرضا ذوالفقاری» عضو هیأت علمی پژوهشگاه شیمی و مهندس شیمی ایران در دانشگاه تربیت مدرس انجام شده ‌است.

بخشی از این پژوهش در مجله‌ی «علم مواد و تکنولوژی» (Journal of Materials Science & Technology) جلد 24، صفحه‌های 862-857، سال 2008 منتشر شده‌ است.


      منبع خبر : ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري‌هاي نانو

بازگشت