به‌گزارش سایت ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌ نانو به‌نقل از سایت «نانوورک» (NanoWerk)، اتصال‌های مولکولی (یا فصل مشترک مواد معدنی، آلی و معدنی) کاربرد فراوانی در نانوابزارها داشته و طبعاً درک بهتر چگونگی انتقال بار در این سیستم‌ها - که از طریق پدیده‌ی کوانتومی تونل‌زنی انجام می‌شود - می‌تواند به کشف ابزارهای الکترونیکی جدیدتر و بهتری منجر شود.

اما تاکنون روش قابل‌اطمینانی برای اندازه‌گیری مقاومت و رسانش الکتریکی آن‌ها به‌دست نیامده و این امر تفسیر آزمایش‌های انجام‌شده را با مشکل مواجه می‌ساخت.

از سویی دیگر آگاهی از رابطه‌ی موجود میان میزان «مقاومت الکتریکی» این اتصال مولکولی با «خواص ذاتی» آن، لازمه‌ی طراحی «شاخص‌های مداری در مقیاس مولکولی» است.

اخیراً گروهی از محققان در امریکا و کره با فرو بردن مکرر نوک طلایی «اس.‌ تی. ام.» (STM) در سطح طلایی که حاوی محلولی از مولکلول‌های «بای پیریدین» (یک مولکول حلقوی بنزنی‌شکل دارای «نیتروژن») است و ایجاد رشته‌ی نازک و در نهایت شکسته شدن این رشته و ایجاد اتصال مولکولی بین الکترودهای طلا تغییری ناگهانی در رسانش این اتصال مشاهده کردند.

آن‌ها با استفاده از این شیوه توانستند رسانش این مولکول‌ها را - که اتصال‌های بین الکترودهای طلا را تشکیل می‌دادند – به‌شکل قابل‌اطمینانی اندازه‌گیری کرده پس از مطالعه‌ی چگونگی جریان یافتن الکترون‌ها با استفاده از این اتصال مولکولی دریافتند مقاومت الکتریکی موجود در این اتصال به‌راحتی و با کشیدن یا فشردن آن تغییر کرده به دو حالت رسانشی پایدار خاموش و روشن تبدیل می‌شود.

با انجام بررسی‌های بیش‌تر معلوم شد تغییر زاویه‌ی این اتصال بر میزان رسانش آن تأثیر می‌گذارد لذا با کشیدن یا فشردن آن می‌توان یک سوییچ دوحالته‌ی مکانیکی را برای کاربرد در نانوابزارها در اختیار داشت.

با این روش مجموعه‌ی تکرارپذیری از داده‌ها حاصل می‌شود که می‌توانست مبنایی برای نظریه‌‌پردازی‌های بعدی به‌شمار رود.

این محققان امیدوارند با اصلاح بیش‌تر این روش بتوانند از آن در اتصال‌های مولکولی پیچیده‌تر هم استفاده کرده در آینده به کاربردهای مربوط به سیستم‌های تبدیل انرژی خورشیدی مثل: «پیل‌های فوتوولتاییک آلی» نیز راه یابند.